اشعار

باران زده بر کوچۀ احـسـاس من انگار           سرشار طراوت شده این جان و تن انگار

مبـهـوت شده آیـنـه در خـویـشتن انـگـار           خورشید به وصفت شده گرم سخن انگار

از شـوق تمـاشای تو عـالـم هیجانی ست

حتی به سر پـیر خِـرد شور جوانی ست

در آرزوی وا شــدن غـــنــچــۀ دلـــدار           لبـخـنـد به روی همه - آزاد و گـرفـتـار

خوشبخـتـی یـاران شده در آیـنـه تکـرار           کـم نیست غـم دل، ولی انگـار نه انگار

این جـام بـرای نـهـمـیـن مـرتـبه پُـر شد

کـشـکـول قـلـنـدر صفـتان یکشبه پُر شد

مـولای من! ای گـرمی بـازار جـوان ها           ای شـیـفـتـۀ سـروری تـو دل و جـان ها

در طول زمان، طول زمان، طول زمان ها           هی زخم زبان، زخم زبان، زخم زبان ها

گـفـتـنـد که مـقـطـوع شـده نـسـل امامت

اما لـقب "شـمـس نـهـم" خـورد به نـامت

ای آیـــنـــۀ عـــاشــقــی ضــامــن آهــو           برده دل و دین از همه آن طاق دو ابرو

گـلنغمۀ محراب تو "یا مبدئ" و "یا هو"           بـر پـای تو افـتـاده دل خـلـق ز هـر سو

عـلم و کرم و فضل تو ره یافـتنی نیست

در بخشش و احسان تو حرف و سخنی نیست

آتـشـکـدۀ عـشـق مـنـی ای نـهـمین نـور           با تو بـدهد بر هـمه افـلاک، زمیـن نـور

خورشید فـرو رفته در اندیشـۀ این نـور           نامیده تو را آینه "خوش جلوه ترین نور"

عنوان ولیـعـهـدی سلطان فقط از توست

بر تخت سخن، کام دُر افشان فقط از توست

ما شیعه و چون موج به دریات خروشان           در تشنـگـی چـشمۀ چـشـمان تو جوشان

در گوشـۀ میخـانه ز ما چـشم مـپـوشان           از بـادۀ عـرفـان قـدحـی چـنـد بـنـوشـان

گـشـتـیـم و نــدیـدیـم شـبـیـه تـو مــرادی

حقا چه کریمی، چه امامی، چه جوادی!

از تـیـرۀ سـلـمـانـم و از نـسـل غــدیــرم           کُـشـتـه ست مرا شـوق حریمت، بپذیرم

بگـذار تو را سخت در آغـوش بـگـیـرم           در شـعـله ات ای شمع چو پروانه بمیرم

ای مـایـۀ آرامـش خـورشـیـد خـراســان

امشب شب عشق است ز ما چشم مپوشان

ای گـدای درگه احـسـان تو جود و کرم           ز آسمان بـذل تو باریـده اخـتر چون درم

عاشق روی تو را در دل هزاران مهر نور           سائل کوی تو را صد آسمان جاه و حشم

اصل دین خَیرالوری کهف التقی بَدرالدُجی           جان حق نور الهدی ابن الرّضا خیرالامم

مهر و ماهت وام بگرفته است از نور جمال           اخـتـرانت سـجـده آوردنـد بر خـاک قـدم

هم سما مرهون لطف بی زوالت هم زمین           هم عرب مدیون جود بی مثالت هم عجم

هم جـوادبن جـوادبن جـوادی وقت جـود           هم کـریم بن کـریم بن کـریـمی در کـرم

نکته ای پرسید مأمون در جوابش رازها           گفتی از ابر و هوا و ماهی و امواج و یم

پورِ اکـثم پیش لطفت از خجالت گشت لال           خواست خود را افکند از شرم در چاه عدم

در سنین کودکی از سوی حق بودی امام           همچنان عیسی که در گهواره زد از وحی، دم

دامن ریحانه از مهر رخت دریـای نـور           عـاشر مـاه رجب از احتـرامت محـتـرم

دم به دم باید زاشک شوق خود گیرم وضو           تا زخون دل زنم بیتی در اوصافت رقم

ای چراغ و چشم ده معصوم ای نور نهم           زادۀ هـشتـم امام و هـفت گـردونت خـدم

ای زشش سو پنج حس و چار ارکان و سه روح           در دو گیتی زامر یکتا با نظامت منتـظم

گر چه سر تا پای جرمم، تا مرا یاری چه باک           گر چه پا تا سر گناهم، تا تو را دارم چه غم

کیست مثل تو که در طفلی ز سرداران علم           عـلم او گـیرد فـزونی نام او گردد عَـلـَم

با هزاران حلَ مشکل در سنـیـن کودکی           ریختی یکباره وضع قصر مأمون را به هم

مور اگر حکم از تو گیرد ای سلیمان وجود           تاج بستاند ز مأمون، سلطنت از معتصم

مهر و مه دوآیتند از مصحف رخسار تو           زان، خدا بر این دو آیت خورده در قرآن قسم

سرزمیـن مکـه را بر کـاظـمـیـنـت التجا           چار ارکـان حـرم را چار دیوارت حـرم

آن که در راه تو از جان و تن خود نگذرد           هم به جان کرده جفا و هم به تن کرده ستم

جود تو جـود خـدا و لطف تو لطف خدا           یـا جـــواد الاولــیــا؛ ای مـظـهـر الله اَتَـم

هرکه هستم هرچه هستم هستیم مهر شماست           با همین روی سیاه و دست خالی پشت خم

تو همان جان وجودی ما همان جسم ضعیف           ما همان تاریکی محض و تو خورشید قدم

ای همه خورشید عالم تاب بر ما هم بتاب           وا رهان از تیرگی و نور کن سر تا قـدم

مهر رخسار تو نور محض و چشم ما ضعیف           جود و احسان تو بیش از بحر و ظرف ماست کم

هم به تو محتاج از صبح ازل فضل و کمال           هم ز تو پـایـنده تا شـام ابد عـلـم و حکم

هر که شد ظرف وجودش خالی از مهر شما           پُر شود از آتـش خـشـم خـداونـدش شکم

نار با تو می شود رشک گـلستان خـلیـل           خُلد بی تو خانۀ درد و غـم و رنج و الم

با وجود آن که از اعمال، دستم خالی است           از ازل دانـستـه ام مهـر شما را مـغـتـنـم

دین من عشق شما، آئین من مهر شماست           گو که سازد دشمن کـافر به کـفـرم متّهم

با تولاّی توأم دیگر به این و آن چه کار           آن که را باشد صمد کاری نباشد با صنم

میفروشم تا صف محشر به آب خضر ناز           گر رسد بر کـام جـانـم از یـم جود تو نم

جود تو بر جود و احسان و کرم داد آبرو           مهر تو وحدت دهد بر گرگ و چوپان و غنم

نـقـش پـای زائـرت در دیـدۀ (میـثم) بود           بهتر از ملک عجم تـابنده تر از جام جم

ای بـه جـمـالات الـهـی جـمـیــل           وی به کمالات و شرف بی بدیل

طیـنـت تو آیـه ای از ذوالـجـلال           خـلـقـت تـو جــلــوۀ ربّ جـلـیـل

وصـف سجـایـای تـو بـی انـتـهـا           روح تو دارای صـفـاتـی اصیـل

ذرّه ای از نور تو خورشید و ماه           چـشـمـه ای از غمزۀ تو سلسـبیل

مـحـضـر تـو مـهـبـط نـور خــدا           مـکـتـب تو مکتب وحـی و دلیل

سـلـسـلـۀ مـادری اَت  فــاطــمـی           دودۀ بــابــایــیِ تـو تــا خــلــیــل

هرچه بگـوئـیم ز دریـای حُـسـن           هست از این بـحـر نـشانی قـلـیل

ذکــر دل خــیــلِ غــلامــانِ تــو           نـعـم المـولاست و نـعـم الوکـیـل

نام تو در عـرش سُـرور الـفـؤاد

ای نهـمـین حجّـت حـق یا جـواد

آنـکـه گِـلِ نــوریِ تـو بــیـخـتــه           مِـهـر تـو را در دلِ مـا ریـخـتـه

از عـدم انـگـیـزشِ هـفت آسمان           گـشـت ز نـام تـو بر انـگـیـخـتـه

چون بدهد (کُـن فیکـون) امرِ تو           پـای اشـارات تـو سـر ریـخـتــه

از تـو و اسـرار تـو آگـاه نـیست           عــالـم و فـرزانـه و فـرهـیـخـتـه

شیعـه از آن روز شده شیعـه اَت           کـه دل او بـا گِــلــت آمـیـخــتــه

کـیـسـتـی ای کـوثـر دوم، جـواد           نـام تـو مـوج کـرم انـگـیـخــتــه

سـورۀ کـوثــر ز تـو احـیـا شـده           ابـتـر از این مـعـرکه بگـریخـته

خـصـم رضا روز جـزا از قضا           پـس به زبـان می شـود آویـخـته

نام تو در عـرش سُـرور الـفـؤاد

ای نـهـمـیـن حجت حق یا جـواد

کـیـسـتـی ای سِـرّ نهـان و عیان            نـورِ بـر اَفـراشـتـه تــا آســمــان

مَـظـهـر اسـماء خـدا یک به یک           مُـظـهـر اوصـاف خـدا آن به آن

تـا مــتــولــد شــدی از مــادرت           اشـهــدِ تـو بــود بـه روی زبــان

سـجـده کـنـان غُـلـغـلـه انداخـتـی            در همۀ کون و مکان یک زمان

چـشـم خـدابین تو از جـنس نـور           وز همه عالم خـبـرت هر مکـان

تک تکِ اعـمـال محـبـین توست           زیـر نـفـوذ نـظـرت در جـهــان

سـایـۀ تو حضرت روح الـقـدس           در همه جا هست ترا همچو جان

مـورد تـایـیـد خــداونــدِ تـوسـت           آنچـه تو انـجـام دهـی بـی گـمـان

نام تو در عـرش سُـرور الـفـؤاد

ای نـهـمـیـن حجت حق یا جـواد

ای هــمــۀ زنــدگــی اهـل بـیـت            مــایــۀ بـــالـنــدگــی اهــل بـیـت

بـــنـــدگــیِ راه خــدا کـــرده ای            مـثـل هـمـه بـنــدگـی اهـل بـیـت

کـاش که می شد همه اعـمـال ما            مــایــۀ زیـبــنــدگــی اهـل بـیـت

کـیـسـت بـرازنـدۀ عصمت شود            مــثــل بــرازنــدگـی اهـل بـیـت

هـسـت پـیـام تو به ما شـیـعـیـان           پـیـروی از زنـدگــی اهـل بـیـت

غـیـرت زهـرایـی اَت از کودکی           جــلــوۀ رزمــنـدگــی اهـل بـیـت

شـیـوۀ ما پـیـش روی دشـمـنـان            شـیــوۀ تــوفــنــدگــیِ اهـل بـیت

نام تو در عـرش سُـرور الـفـؤاد

ای نهـمـین حجّـت حـق یا جـواد

باز شد یک سحر آن پنجرۀ شرقی عشق           نفسی باز بخـوان حنجـرۀ شـرقی عشق

آه ای دل چه کنم در شب بارانی خویش           به کجا خیره شوم با تب طوفانی خویش

آسـمـان جلوه گر حُسن تماشایی کیست؟           این همه همهمه از کار مسیحایی کیست؟

کیست امشب که به مهمانی نور آمده است           کیست امشب که بر این طاق بلور آمده است

آسـمـان خـاک بـهـاری شـده از آمـدنش           تـا زمـیـن آیـنـه کـاری شـده از آمـدنش

باغ ها غرق گُل اند و همه گُل ها مستند           موج ها پُر ز می اند و دل دریـا مـسـتـند

تـاکـهـا غـرق شـرابـنـد و سبـوها لبـریز           قـلـبـهـا مست تـریـنـنـد و گـلوها لبـریـز

هـمه آفـاق ز گـیـسـوی شقـایق سرشـار           آفـریـنـش همه از بوی شـقـایق سـرشار

کوچه کوچه همه جا باغ بهشت است ببین           خانه خانه همه گل خشت به خشت است ببین

کیست این آمده ای دل دل دلخـستـۀ من           کیست این گـمـشـدۀ هر گـرۀ بـستـۀ من

مـشـکـلـم وا کن و از بـادۀ او نوشم کن           بـوی یـار آمده ای دلـشده مـدهـوشـم کن

گفت با زمـزمـۀ شعـر خراسانی خویش           گفت با نغمۀ حـیرانی و طوفانی خویش

ای گره خورده ترین،فصل مراد آمده است           در و دیوار گواه است، جواد آمده است

آمـده روح دل انـگــیــز بـهــاران کــرم           آمـد از راه خــداونـد سـخـا، جـان کـرم

آمده ناب تـرین عـیـد در این عـیـد ترین           آمـده مـاه تـرین، آمـده خـورشـیـد تـرین

آمد و رونق خورشید شکست از قدمش           قفل هر سینـۀ نـومیـد شکست از قدمش

شب یوسف شده در خانۀ یعـقـوب ترین           شب محـبـوب تـرین هـدیـۀ ایـوب تـرین

شب گـلـخـندۀ زهـراست، خـدا می خندد           شب لبـخـنـد جـواد است خـدا می خـنـدد

هـمـه تا صبـح پی عـقده گشا می گردند           همه پروانه صفت گردِ رضا می گردند

امشب دهید مژده صدف را به گوهرش           آن گوهری که رنگ الهی است زیورش

امشب فـلـک گشـوده به مـاه مدینه چشم           ریـزد به خـاک مـقـدم آن مـاه، اخـتـرش

امشب به خـنده شمس ولایت گشوده لب           در کـف بُـود ستـارۀ خـورشیـد پـرورش

امشب خـدا بـه خـلـق، جـواد الائـمـه داد           آن کس که گشته جود و کرم سائل درش

امشب عـلـیّ سـوم و هـشتـم امـام ماست           ریـحـانـه ای ز دامـن ریـحـانـه در برش

نـــور نــهـم امـــام نـهــم حــجّـت نــهــم           وجـه خـدا که گشته رضـا مات منظرش

آیـیـنـۀ رضــا کـه ســلام و درود خـلــق           بـر آفـتـاب حُـسـن و جــمــال مـنــوّرش

تا نـام حـق بود، صـلـوات و سـلام حـق           بر حضرت جواد و به ریحـانه مـادرش

این است آن امام جـوادی که دست جـود           بـاشـد به دسـت پُـر کـرم جـود پـرورش

این است آن جــواد امـامـان کـه آمــدنـد           شـرمـنـده اهـل جـود ز جـود مـکـررش

گردون اگر نه دور سرش باد، سرنگون           خورشید اگر نه خاک درش، خاک بر سرش

بحر سه گوهر است و یم هشت درّ ناب           آن هشت بحر و این سه گهر مدح گسترش

در کــودکــی مــعــلـم پــیــران پــارســا           صد پـور اکـثـم انـد ز شـاگـرد کـمتـرش

یحیی چو طفل کوچک مکتب نـدیـده ای           مـأمـون بـسـان عــبـدِ ذلـیـلـی بـرابـرش

زیـبـد که کعبه با حجـر و مـروه و صفا           گــردد هــمــاره دور رواق مــطـهـرش

نام محـمـد است مبارک بر او که هست           حُسن و جمال و خُلق و خصال پیمبرش

نامش مـحـمـد است و بُوَد پای تا به سر           زُهد عـلی و عصمت زهـرای اطهـرش

روشـن شــد از ولادت او دیـــدۀ رضــا           کوری چشم خصم که می خواند ابتـرش

بگشوده چشم و خواند به لب تا شهـادتین           چون جان خود گرفت رضا سخت در برش

از جوّ و ابر و مـاهی و یم تا گشود لب           تعـظـیـم کرد زادۀ هـارون به محضرش

نُـه سـالـه نـَه، امـام بشر بود پیش از آن           کــآدم دَمَـد روان خــدایـی به پـیـکــرش

آدم نـهــاده بــوســه به درهــای آسـتــان           حـورا گـرفـتـه آبـرو از خـاک مقـبـرش

دارد به دست خـویش کـلـیـد بـهـشت را           آنکس که روز حشر جواد است یاورش

جـان جـهـان فـدای امـامی که کرده حق           از کـودکـی به عـالــم ایـجـاد رهـبــرش

این است آن حدیقه که جود است میوه اش           این است آن سفینه که نور است لنگرش

مـن کـیــســتـم گــدای جــوادالائــمــه ام            آنکس که جود اوست همان جود داورش

هـنـگـام جـود، ابـر کـرم از کـفش خجل           وقـت دعـــا سـپــاه اجـابـت مـسـخّــرش

در کارزار، تیغ چو گیرد به دست خویش           یـاد آور عــلـی بـود و فـتـح خــیـبــرش

دارد به سیـنـه عـلـم رُسُـل را ز کودکی           باشـد به چـهـره نـور امـامـان دیـگـرش

در فُلک نـور، گر نگـری اوست نـاخـدا           بر چرخ علم، گر گذری اوست محورش

هر گه نـسیـم می وزد از شهر کـاظمین           عـطـر بهشت می دمد از خـاک معبرش

یا حضرت جواد هر آن کو گدای توست           هرگز نیـاز نیست به تخت و به افسرش

هـر کـس که گشت تـشنـۀ جـام ولای تو           از جـوی کـاظـمـیـن ببـخـشـند کـوثـرش

شـکـر خـدا که پیـش تر از صبـح آمـدن           "میثم" ز جـام عشق تو پر بود ساغرش

ساطع شده نـور آسمـان هـا بـه زمین            امشب شـده مـتـصـل ثـریا بـه زمین

امشب گـل بـاغ مصطـفـی آمده است            آورده تـمام کهـکـشـان را به زمـیـن

امـشب مـتـحـیـرم کــجـــا را نـگــرم            آیـا نـگـرم بـه آسـمـان یـا به زمـین؟

ارکــان زمیـن بـه رقـص در آمده اند            غـوغای عـجیبی شده بر پا به زمین

ای کاش کسی بود که با من می گفت            امشب چه خبر شده در أبوا به زمین؟

جـمعـی ز فــرشتـگـان نـدا سر دادند            آورده خـدا ولـیِ خـود را به زمـیـن

از بطن حـمـیـده و ز صـلب صـادق            آمـد پـسـری به نـام مـوسی به زمین

تا دیـده گـشـود ماه لـرزید و شکست            افتـاد از آسمـان در این جا به زمین

با خـیل فـرشـته هــا بـه هـمراه عـلی            آمد ز جنان حضرت زهرا به زمین

امـشب چه شود عـیـدی ما این بـاشد             یک لحظه نظر کنی خدایا به زمین

حزن سنگین صفر یک لحظه خنثی می شود           بـا قـدم هـای نـگـارم قـد غـم تـا مـی شـود

قـد غـم هـا تا شد و تا سرزمین کـاظـمیـن           مرغ دل پرواز کرد و عشق پیدا می شود

بر لب شـیـخ الائـمـه غنچه لبخـنـد شـوق           با نگـاهی سوی گـهـواره شکوفا می شود

عشق را احساس و با احساسِ قلبم عشق کن           زیر و رو کن خاک را کی مثل موسی میشود

در تمام دوره ها حجت به دنیا لازم است

اولین حجت پس از اتمام حجت کاظم است

وارث بر حقِّ عـلمِ باقـری و صادقی ست           بین شیخ عشق و سلطان بودن او منطقی ست

عاشق دین خـدا از نسـل یاس و مرتضی           عشق بازی از تبار ذوالفـقار عاشقی ست

پنجمین پشتش گل یاس است نسل او به پنج           میرسد با عطر نرگس شاید او هم رازقی ست

کربلا کشتی آزادی و ساحل حـیـدر است           کاظمین ما بین این کشتی و ساحل قایقی ست

از علی بود و علی گفت و علی شد وارثش           این علی خو، خود کلام الله ناب و ناطقی ست

تکیه گاه حضرت موسی اگر در غم عصاست

تکیه گاه و پشت هفتم رهبر عالم رضاست

آمـدم از او بـگــویـم تــا رضـایـیــم کـنــد           بـا نـگـاهـش مـرغ ایـوان طـلایـیـم کـنـد

حضرت باب الحوائج بود و حاجت داشتم           آمـدم از کــاظـمـیـنـش کـربـلایـیــم کـنـد

چشمم ازغمهای مشک خشک صحرا خیس بود           اشـک آوردم کـه جـایـش نـیـنـوائـیم کـند

یاد زیـنب یـاد ویـران و مصیـبت می کنم           تـا بــرای غـصـۀ عــمــه فــدایـیــم کـنـد

اربـعـیـن می آید و ذکر لـبـم لبـیک حسین           خواستم از او که وقف روضه خوانیم کند

تا توسل بر دم موسی ابن جـعـفـر می کنم

یـاد زنـدان غـم و هـجـران دلبـر می کـنم

مى سزد گر ساقى امشب باده در ساغر بریزد          باده در ساغر به عشق یار سیمین بر بریزد

مى سزد گر آب زر امشب براى وصف دلبر          جاى جوهر از قلم بر صفحۀ دفتر بریزد

مى سزد امشب اگر طوطى طبعم پَر گشاید          جاى شعر از سینه ام لعل و دُرّ و گوهر بریزد

مى سزد امشب اگر از رحمت حق ابر رحمت          جاى باران بر زمین گه عطر و گه عنبر بریزد

مى سزد امشب اگر روح الامین از فرط شادى           بر سر خلق جهان از عرش اَعلا زَر بریزد

مى سزد امشب اگر از دیدن باب الحوائج          شادى از رخسار و نور از روى پیغمبر بریزد

مى سزد امشب اگر از مقدم موسى بن جعفر          اشك شوق از دیدگان ساقى كوثر بریزد

مى سزد، امشب اگر بهر نـثـار مقـدم او          آسمان از دیدگان خـویشتن اخـتر بریزد

مى سزد امشب اگر از یمن این مولود مریم          بهر كورى حسودان عود در مجمر بریزد

مى سزد امشب اگر از آسمان و ابر ظلمت          خاك غم بر فـرق خصم موسى جعفر بریزد

زد قدم در ملك هستى آن كه از یمن قدومش          وجد از دیوار و شادى و سرور از در بریزد

زد قـدم شاهى كه از بهر نـثـار مقدم او          زآسمان روح القدس از شوق دل اختر بریزد

آمد آن فرمان روایى كز براى مدحت او          جاى شعر از سینۀ ژولیده گان گوهر بریزد

مـژدۀ مـیـلاد تـو، نـفـحـۀ باد صباست            رایـحــۀ یــاد تـو بـا دل مـا آشـنــاسـت

آمـدى و بـاب هر حـاجـت دلـهـا شدى            باب حوائج تویى، نام تو ذکر خـداست

عـرش الـهـى اگـر، جـلوه گـه حق بود            بارگهت کاظمین، خود حرم کبریاست

قـبـلـۀ قـدوسـیـان، کـوى مـصـفـاى تـو            نام دل آراى تو، کعـبۀ حـاجات ماست

یوسف زهرایى و گوشۀ زنـدان و چاه            کنج سیه چال تو، به غصه ات مبتلاست

شادى میـلاد تو، توأم اشک است و آه            چون که غمین هر دل از کوفه وشام بلاست

محـفـل مـولـودى‏ ات، کـربـبـلایى شده            گوشۀ لبخـند ما، هـمره اشک عزاست

صبـح انـوار هـدایـت مـوسى کاظم بود           صاحب سـرّ ولایـت، موسى کـاظم بود

آن گـلـسـتان ولایت کز نـسـیـم او دمید           گـلبنى در هر ولایت، موسى کاظم بود

عقـل در تـفـسیر آیـات کمالش کى رسد           آیتى در صد روایت، موسى کـاظم بود

آفتابى چون على موسی الرضا را در وجود           مشرق صبح سعادت، موسى کاظم بود

مژده‏ اى دل که به ما تاج سرى داد خدا           شب ما سوتـه دلان را سحـرى داد خدا

سجده شکر به جا آر که از رحمت خویش           تـیـر جـانـسـوز دعـا را اثـرى داد خـدا

شـجـر طـیــبـۀ گــلـشـن طـاهـا را بــاز           هم ثمر داده و هم برگ و برى داد خدا

تا که اسلام قوى گردد و الحاد ضعیف           صـدف بـحـر ولا را گـهــرى داد خــدا

اى صبا فاطمه را مژده بده کز ره لطف           صــادق آل نــبــى را پـسـرى داد خــدا

ملک از کنگرۀ عرش برین مـژده دهد           که به ما ناجى نیک و سیـرى داد خـدا

بـهــر آزادى ابــنــاء بــشــر بار دگــر           بـه بـشـر رهـبـر فـریــادگرى داد خــدا

تا کند زیر و زبر کـاخ ستـم را اى دل           مــژدۀ آیـت فــتـح و ظـفــرى داد خــدا

تا به پرواز در آید به جهان طایر فکر           امشب از شوق و شعف بال و پرى داد خدا

شادمـانم من ژولیده که از رحمت خود           به من بى هـنـر امشب هـنرى داد خـدا

بـه نـام نـامـی سـر، بـسـمـۀ تـعـالـی سر           بـلـنـد مـرتـبـه پـیـکــر، بـلـنـد بــالا سـر

فقط به تربت اعلات، سجده خواهم کرد           که بندۀ تو نخواهـد گـذاشت، هر جا سر

قسم به معـنی لا یُـمکن الـفـرار از عـشق           که پُر شده است جهان، از حسین سرتاسر

نـگــاه کـن به زمـیـن! مـا رأیـت إلا تـن           بـه آسـمـان بــنـگــر! ما رأیـت إلا ســر

سری که گفت: من از اشتـیـاق لبـریـزم           به سـر سـرای خـداونـد مـی‌روم بـا سـر

هـر آنچه رنـگ تـعـلـق، مـبـاد بر بـدنـم           مـبـاد جـامـه، مـبـادا کـفـن، مـبـادا ســر

همان سری که "یحب الجمال" محوش بود           جـمـیـل بود، جـمـیـلا بـدن، جـمـیـلا سر

سری که با خـودش آورد بـهـترین‌ها را           که یک به یک، همه بودن سروران را سر

زهـیـر گفت: حـسیـنا! بخـواه از ما جان           حـبـیب گفت: حـبـیـبـا! بگـیـر از ما سر

سپس به معرکه عابس، " أجنّـنی" گویان           درید پیرهن از شوق و زد به صحرا سر

بنازم " أم وهـب" را، به پـارۀ تن گـفـت           بـرو به مـعـرکـه با سر ولی مـیـا با سر

خوشا به حال غلامش، به آرزوش رسید           گذاشت آخـر سـر، روی پـای مـولا سر

چنان که یک تن دیگر به آرزوش رسید           به روی چـادر زهـرا گـذاشت سقا، سر

در این قصیده ولی آنکه حُسن مطلع شد           همان سری است که بُرده برای لیلا سر

هـمـان که احـمد و محـمود بود سر تا پا           هـمـان سـری که خـداونـد بود، پا تا سر

پسر به کوری چشمان فـتـنه کاری کرد           پر از علی شود آغوش دشت، سرتـاسر

مـیـان خـاک، کـلام خــدا مـقـطـعـه شـد           میان خاک؛ الف، لام، میم، طا، ها، سر

حـروف اطـهـر قـرآن و نعـل تازۀ اسب           چه خوب شد که نبوده است بر بدن‌ها سر

تنش به معرکه سرگرم فضل و بخشش بود           به هرکه هرچه دلش خواست داد، حتی سر

جدا شده است و سر از نیزه‌ها درآورده است           جدا شده است و نـیـفـتاده است از پا سر

صــدای آیــۀ کـهــف الــرقـیــم مــی‌آیــد           بخوان! بخوان و مرا زنده کن مسیحا سر

بسوزد آن همه مسجد، بمیـرد آن اسـلام           کـه آفــتــاب درآورد از کــلــیــسـا ســر

دلـم هـوای حــرم کـرده اسـت مـی‌دانـی           دلـم هـوای دو رکـعـت نــمـاز بـالا سـر

زهـیـر بـاش دلـم! تـا به کـربـلا بـرسی           بـه کــاروان شـهـیـدان نـیـنــوا بـرسـی

امام پیک فرستاده در پی ات... برخیز           !در انتظار جـوابت نـشستـه... تا برسی

چه شام باشی و کوفه؛ چه کربلا ای دل           !مقیم عشق که باشی... به مقـتـدا برسی

زهـیـر باش! بزن خیمه در جـوار امام           که عـاشـقـانه به آن متـن ماجـرا برسی

مرید حضرت ارباب باش و عاشق باش!           کـه در مـقـام ارادت بـه مُـدّعـا بـرسـی

تمام خاک جهان کربلاست؛ پس بشتاب           درسـت در وسـط آتـش بــلا بـرسـی...

زهـیـر باش دلـم! با یـزید نفس بجـنگ!           که تا به اجـر شـهـیـدان نی نـوا بـرسی

سـلام ما به شُـکـوه آفـریـن بـزم جـلال!            بــزرگ زادۀ آزاده، "نـافـع بـن هــلال"

از او که خوانده حسینش ز بهترین اصحاب            چگونه مدح سرایم که هست ناطقه، لال؟

به نطق محکم خود، شام و روز عاشورا            بـبُـرد ز آیــنـۀ قـلـب اهـل بـیـت، مــلال

بگفت: بی تو حسین! زندگی مراست، حرام            زهی! که زحمت مادر بر او حلال، حلال

ز بـیـم حـمـلـۀ او، خـصم را نبـود قـرار            ز ضرب نیزه و تیغش، عدو نداشت مجال

نوشتـه بود به هر چوب تـیـر، نـامش را            از آن که تا نشود ضربِ دست او، پامال

پس از قـتـال فـراوان، اسیـر دشمـن شد            ولی نـکـرد تـذلّـل به پـیـش قـوم ضـلال

شکسته بود، دو دستش که دست او بستند            که رشتـه رشتـۀ جانش ز تـیـغ بگسستند

ای ششمین حجّـت پروردگـار            مذهب شیعـه ز شما مـانـدگـار

شیعه اگر به مذهبش عاشق است            به همّت ولی خود صادق است

شـرح كـلام حـق به انشای تو            اصـول دیـن ردّ قــدم هـای تـو

دین به سخن های تو تفسیر شد            عـلم همه پیش تو تـحـقـیـر شد

فـهـم هـمـه شد سـخـن تازه ات            هیچ كسی نیست در اندازه ات

حوزه به فـتوای تو تأسیس شد            عشق به امضای تو تدریس شد

ای مـتـعـصب به مـرام عـلـی            هـم تـو مـفــسّـرِ كــلام عــلــی

ای حـرم خـاكـی تو عـرش ما            قــبــلــۀ تـوحـیــد كــلام شــمـا

پـایـه گـذار مـكـتـب حـیــدری             شـكـر خـداونـد منـم جـعـفـری

ای ضـربــان هــمــهٔ درس هـا            حـضـرت اسـتـاد تـصـدّق لـنـا

دلـم امـشـب گـدای سـامــراسـت            از تو غیر از تو را نخواهم خواست

یــا عــلــیّ الــنــقــیٍ الـــهـــادی            حـرم تو بـهـشـت قـرب خـداست

آســمــان خـاکـبــوس گـنـبــد تـو            کهکـشان پیـش پای تو برخاست

«مهبط الوحی و معدن الرحمه»            دل دریـایــی و زلال شـمــاسـت

ذره با یک اشـاره ات خـورشیـد            قـطـره با یک نگـاه تو دریـاست

« من عصاکم فقد عصی الله »است            که مـطـیـع شما مـطیـع خـداست

قـــصــۀ دوســتــی تــان مــــولا            شرح و تفـسیر وال من والاست

«قـد نـشـرتـم شـرایـع الاحکام»            راه غیر از شما فریب و خطاست

«قـولـکـم صـدق، فـعـلـکـم حـقٌّ            امرکم متّبع » که حکم قضاست

بـسـتـه بر بـال هر مـلـک آمیـن            نـفـس جـاری تو عـیـن دعـاست

«من اتـاکـم نـجـی»، برای همه            آن ضریح شکسته قـبـلـه نماست

مـشـعـل جـامـعـه کــبــیــرۀ تــو            به یقـیـن رهگـشای اهل ولاست

هر فـرازش کتاب معرفت است            سطر سطرش شعور و شور افزاست

و خــدا در طـلــیــعــۀ خــلــقـت            عرش خود را به نورتان آراست

بـرج و بــاروی اقــتــدار شـمــا            تا قـیـامت بـلـنـد و پا بـر جاست

بـزم مـی، برکة السباع، ای وای            روضه هایت گریز عـاشوراست

خـاکــبــوس در تو سلطـان است           هـرکه بـیـچـارۀ تـو شـد آقــاست

 پخش سبک  

امام هــادی مسمـوم کین شده            بهر عزایش دل ها حـزین شد

فــاطـمـه گـریـد در عزای او            سـامـرا گـشـتـه کـربــلای او

آه و واویلا ، آه و واویلا

***************

شبـیـه جدّش غـرق مِحَـن شد            او هم شهید دور از وطن شد

غـربت عـتـرت کـیـنـۀ اعــدا            نــالــۀ مــولا گــریــۀ زهــرا

آه و واویلا ، آه و واویلا

***************

گرچه غریب است فرزند زهرا            با احـتـرام است تـدفـینش امّا

دل بـسـوزد بـر لالـۀ پــرپــر            روضۀ گــودال پیکر بی سر

آه و واویلا ، آه و واویلا

 پخش سبک  

دلخـون و مضطـرم، دارم از دنیـا میرم           بی صدا میسوزم و، بین غربت می میرم

سنگـیـنِ بغـض غـم، بسته راه هر نـفس           مثل مـرغی میزنم، بال و پـر کـنج قـفس

خسته ام ای خـدا، از شهر سامرا           می شوم راحت از این غـصه ها

درموجی ازبلا، میزنم دست وپا           شـعـلـه زد بر جـانـم زهـر جـفـا

واویـلا واویــلا؛ واویـلا واویــلا؛ واویـلا واویــلا؛ واویـلا واویــلا (۲)

********************************************

بـا داغ روضـۀ، کـوچـه  نـالـه مـیـزنـم           مثل جـدم مرتضی، دست بستـه بـردنـم

افـتــادم بـیـن راه، مـثـل زهــرا مــادرم           روی خاک کوچه ریخت، اشک چشمان ترم

شـبـانـه آمـدن، بـیـن خـانـۀ مـن           مــرا از ســر ســجــاده بُـــردن

گرچه صبرم ربود، اما هرچه که بود           صـورت هـمـسـرم نـشـد کـبـود

واویـلا واویــلا؛ واویـلا واویــلا؛ واویـلا واویــلا؛ واویـلا واویــلا (۲)

********************************************

من که دور از وطن، مبـتـلا بر غـربتـم           دشمن بی رحم من، کرده هـتک حرمتم

 بیست سال بی کسی، دیده ام خیلی عذاب           مردم و زنده شدم، من کجا بـزم شراب

جانم آمد به لب، سوختم در تاب و تب           یــاد عــمـۀ مــظـلـومــه زیــنـب

این کجا آن کجا، وای از این ماجرا           خـیـزران و سـر و طـشـت طلا

یاحسین یاحسین؛ یاحسین یاحسین؛ یاحسین یاحسین؛ یاحسین یاحسین(۲)

 پخش سبک  

تو کوچه های سـامرا، پیچیده بوی کـربلا          امام هادی کـشته شد، از کینه و ظلم و جـفا

آه با سوز سینه، دلش حزینه          روضۀ مادر میخونه یاد مدینه

شد قلب شیعه از غـم، امام هادی پر شرر          مهدی شده صاحب عزا،حضرت زهرا خونجگر

آه امـام هـادی؛ امـام هـادی؛ امـام هـادی

*************************

غـرق عـزا و مـاتـمـه، هـمه دلای مبـتـلا          خـورده گره روضۀ تو، با روضۀ شـام بلا

آه بزم شراب و، دل کباب و          یکی بیاد آرام کنه بی بی رباب و

زینب میان بزم می، پاهاش دیگه نداره جان          تحملش رو نداره، سـر داداش و خیـزران

آه عزیز زهرا؛ عزیز زهرا؛ عزیز زهرا

آه امـام هـادی؛ امـام هـادی؛ امـام هـادی

*************************

هوای شهر کربلا، دوباره باز زد به سرم          الهی قـسـمـتـم بشه، بـیـام حـرم با مـادرم

آه فراق و دوری، چقدر صبوری          کرببلا خودت بگو، آخه چه جوری

هوای روضۀ حسین، می بره دل رو تا خدا          وقتی میام تو هیئتـت، انگاری رفتم کربلا

آه سالار زینب؛ سالار زینب؛ سالار زینب

 پخش سبک                             (به سبک پوشیده رخت سیه)

یا حجـت بن الحـسن ای نـور دیـده            عــزای جــدّ غـریـب تـو رســیــده

ای اُمــیــد هــمــه ســرت سـلامت            مـهــدیِ فــاطــمـه سـرت سـلامـت

واویــلا واویــلا آه و واویــلا (۲)

*********************

مـسـمـومِ زهـر جـفـا شــد امــامِ ما            گریان شد از غربتش حیدر و زهرا

گرچه از داغش هر دیده پُر آب است            غـصـۀ ما از آن بـزم شـراب است

واویــلا واویــلا آه و واویــلا (۲)

*********************

گریه کنِ این دو غم شد هرخاص وعام            یک بزم شراب اینجا یکی هم در شام

اولاد زهــرا با چـشـمـانِ گــریــان            لبـهـای خـونیـن و چوب خـیـزران

واویــلا واویــلا آه و واویــلا (۲)